Przepraszam, dłużej tak nie potrafię cz.3 (Miniatura)

Jestem, mając nadzieję, że wena już ze mną zostanie. Nie jestem zachwycona tym, co naskrobałam, ale pozostawię to, i tak, waszej opinii : )

Saya Mizayaki - Oczywiście, że przeczytałam Twoje komentarze. Muszę przyznać, wzruszyłaś mnie. Nie wiem, co powiedzieć, poza dziękuję. Mam nadzieję, że nie zawiodę Twoich oczekiwań i nadal będę Cię zaskakiwać. Cieszę się bardzo, że Ci się podoba to, co tworzę, choć miałam chwile zwątpienia, co do prowadzenia tego bloga. Z całego serca, dziękuję ;*



Kilka lat wcześniej~

Wszedł do domu, jak zwykle, po szkole. Mieszkał wraz ze swoim obecnym chłopakiem. Pomimo wieku, a miał skończone wtedy szesnaście, rodzice pozwolili mu zamieszkać z Hiroshim. Nie wiedzieli natomiast o orientacji syna. Byli przekonani, że są tylko bliskimi przyjaciółmi. Nie mieli pojęcia jak bardzo się wtedy mylili.

*Takanori i Hiro poznali się przypadkowo w szkole, i od tego momentu spędzali wspólnie każdą wolną chwilę. Mylicie się, sądząc, że miłość pojawiła się od razu. 
Chłopcy zaprzyjaźnili się. Mieli wspólne zainteresowania i sposoby spędzania wolnego czasu. Z dnia na dzień, przywiązywali się coraz bardziej do siebie. Często trzymali się za ręce, obejmowali, ale nikt nie podejrzewał jakiejś większej zażyłości między tą dwójką. Sami uważali, że nie robią nic złego. Trwali w przekonaniu, że są dla siebie tylko przyjaciółmi. 
Rok później, zostali parą. Hiroshi dostał w prezencie od rodziców mieszkanie. Twierdzili, że zasłużył sobie na życie prywatne, bez ich udziału. Wspierali go finansowo, więc mógł rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu. Zaproponował blondynkowi, żeby się do niego wprowadził. Takanori od razu zaczął rozmawiać z rodzicami na ten temat. Ku jego zdziwieniu, zgodzili się, a przez to, że w dalszym ciągu nie mieli pojęcia o związku ich syna, cieszyli się z jego wyboru. Lubili Hiro, a to też miało jeszcze wpływ na ich decyzję*

Ruki, bo tak mówili na niego znajomi, uśmiechnął się wspominając to, co zdarzyło się dwa lata temu. Obecnie miał osiemnaście lat i nadal nie mógł uwierzyć, że ten związek trwa już tak długo. Kochał Hiroshi'ego tak samo jak wcześniej.
Zdjął kurtkę i buty, po czym podreptał do sypialni. Chciał zrobić niespodziankę swojemu chłopakowi. Otworzył drzwi i zaniemówił.
- Hiro.. - wydusił łamiącym się głosem. Jego Hiro właśnie leżał nago, w objęciach jakiegoś szatyna.
- Takanori, to nie tak jak myślisz. - odparł przestraszony czarnowłosy, zrywając się z łóżka i okrywając szczelnie kocem.
- Spakuj moje rzeczy. - zażądał blondynek i udał się do salony. Czuł jak po policzkach spływają mu pierwsze krople łez. Nie chciał płakać, pokazać, że jest słaby. Musiał być silny, dla siebie.
- Takanori... - usłyszał szept swojego, byłego już, chłopaka.
- Nie chcę słuchać wyjaśnień. Zrób tylko to, o co cię prosiłem.
Szatyn zniknął w sypialni i zaczął pakować ukochanego. Nie chciał go zdradzić, po prostu za dużo wypił, i nie znał nawet tego chłopaka. Wszystko odbyło się spontanicznie. Nie pamiętał jak znaleźli się w ich domu, i jak doszło do tego wszystkiego. Spakował jednak rzeczy Rukiego i zaniósł je do salonu.
- Przepraszam.. - tylko na tyle go było stać. Nie potrafił spojrzeć mu w oczy.
- Nie przepraszaj, nie chcę słuchać zbędnych tłumaczeń. - i wyszedł, bez pożegnania.
Kroczył ulicami Tokyo, zastanawiając się, co takiego zrobił. Czuł, że to jego wina, że to on do tego doprowadził. Mylił się, to nie była jego wina. Spuścił głowę, próbując ukryć łzy.
Szedł, aż nagle poczuł jak silne dłonie chwytają go za ramiona.
- Ej, mały. Dlaczego płaczesz? - usłyszał głęboki, męski głos.
- Zostałem zdradzony.. - wychrypiał spoglądając na rozmówcę. Przed nim stał wysoki blondyn, w kapturze na głowie, i dziwnej opasce na nosie.
- Jak ci na imię?
- Takanori.
- Jestem Akira. Miło mi cię poznać, Takanori.